سال پیش بود که پیمان قاسم خانی بعد از تجربه نویسندگی و بازیگری تصمیم گرفت این بار فیلمنامه نوشته شده به دست خودش را، خودش کارگردانی کند و فیلم خوب بد جلف را ساخت که نزدیک به ۱۷ میلیارد تومان در گیشه فروش کرد. فیلم به طور اغراق آمیزی یک هجویه (پارودی) از سینمای کمدی ایران بود و زوج موفق و کمدی پژمان جمشیدی و سام درخشانی در کنار حمید فرخ‌نژاد (که در آن سالها تازهدر دنیای سینمای کمدی گل کرده بود) توانستند فیلمی قابل قبول در کنار تمام مشکلات ریز و درشت از آب دربیاورند. قسمت دوم اما صرفا به خاطر پیش‌بینی فروش بالای آن ساخته شده و نویسنده و کارگردان با اینکه در ابتدای امر کار خودش را خوب شروع می‌کند اما رفته رفته فیلم به بیراهه عجیب و غریبی کشیده می‌شود.
قهرمانان داستان تقریبا همان قهرمانان قسمت نخست هستند و اگر کاراکتری از نسخه پیشین در فیلم جدید حضور ندارد، هیچ دلیلی برای آن وجود ندارد. پژمان جمشیدی در نقش خودش و سام درخشانی نیز در نقش خودش به عنوان دو بازیگر سوپراستار حضور دارند که البته خنگ هم هستند. از این دو دعوت می‌شود تا در یک پروژه سینمایی جدید به ایفاگری نقش بپردازند؛ پروژه‌ای که یک کارگردان نیمه آمریکایی-ایرانی پشت آن را هدایت می‌کند و دختر تهیه کننده (با بازی ریحانه پارسا) نیز در آن بازی می‌کند.
پژمان و سام که هر دو مردان هول هستند، در کف دختر تهیه کننده باقی می‌مانند؛ با پیشروی داستان اما متوجه می‌شویم که این گروه سازنده یک گروه جعلی فرستاده شده از آمریکا هستند که می‌خواهند یک کیک زرد را از ایران بدزدند…
پژمان قاسم‌خانی قدرت خوبی در نوشتن یک فیلمنامه دارد و این موضوع را چندین بار ثابت کرده، او اما در خوب بد جلف ۲ با اینکه کارش را خوب شروع می‌کند ولی رفته رفته نمی‌داند با سوژه‌ای که به ذهنش رسیده باید چه کار کند. از آنسو وام‌گرفتن قاسم خانی از شوخی‌های فیلم‌های خارجی و یا فضای مجازی نیز در اینجا هم به چشم می‌خورد تعداد بسیاری از شوخی‌ها حالتی نخ‌نما شده دارند که با اجرای بانمک و بامزه زوج خنده‌دار فیلم، دلنشین می‌شوند.
همانطور که گفته شد، داستان در ابتدا خوب ظاهر می‌شود و نویدبخش یک اثر اکشن-کمدی را می‌دهد. حامد کمیلی در نقش منفی فیلم که در واقع یک مامور بزن بهادر است، برای اولین بار در کارنامه هنری سینمایی خودش خوب ظاهر می‌شود و می‌داند باید چگونه نقشش را در بیاورد. داستان گروه آمریکایی و فرو رفتن آنها در قالب یک تیم کارگردانی و از آنسو همکاری با یک دختر هکر ایرانی، شبیه به آش شلم شوربایی است که در لحظات اولیه می‌تواند کمی تا قسمتی مخاطب را به دنبال خود بکشاند اما در ادامه، اجزای این داستان عجیب و غریب به شدت از هم دور شده و این آش وا می‌رود.
نه می‌توان حضور کاراکتر دختر هکر را فهمید و نه می‌توان برای شخصیت نامزد سام درخشانی (با بازی ستاره پسیانی) دلیلی متصور شد. بسیاری از صحنه‌های فیلم از منطق دور می‌شوند و اگر با این فرض که کمدی لازم نیست همگام با منطق پیش برود هم همکلام شویم، بازهم در برخی سکانس‌ها داستان هیچ‌جوره با عقل دیوانه‌وار هم جور در نمی‌آید. فیلمنامه در بیست دقیقه پایانی خود اما به چنان گندآبی کشیده می‌شود که نمی‌توان باور کرد کسی مثل پیمان قاسم‌خانی با آن همه تجربه از دنیای سینما پشت آن ایستاده و فیلم در پایان بندی خود یک سقوط آزاد با سرعت بی‌نهایت را انجام می‌دهد. پایان بندی فیلم به معنای واقعی یک پایان افتضاح به شمار می‌رود که اگر تا آن لحظه نیز پا به پای فیلم راه آمده باشید، از مزخرفی این پایان بندی نمی‌توانید قسر در بروید.
فیلمنامه اما هوشمندی‌هایی در خود نیز دارد و پیمان قاسم خانی با زرنگی هر چه تمام‌تر توانسته بخش‌هایی از فیلمنامه را به سمت اشخاصی چون ترامپ و سیاست‌های طالبان و کشور عربستان پیش ببرد و لابه‌لای انتقادهای تند و تیز و شوخی‌های از خط قرمز عبور کرده خود، چراغ سبز ادامه راه فیلم خود را به دست بیاورد. شوخی‌های مثلا سیاسی که در فیلم جای دارند، به هیچ‌وجه کمدی فیلم را به سمت یک اثر طنز پیش نمی‌برند و هجویه‌ای که در فیلم وجود دارد نیز دز پایین‌تری نسبت به اثر قبلی دارد و نمی‌تواند کارساز ظاهر شود. البته ناگفته نماند پیمان قاسم خانی فروتنانه فیلم‌های کمدی و بفروش سینمای ایران در در سکانس‌هایی مسخره می‌کند و خودش این پیام را به مخاطب می‌دهد که چرا چنین فیلمی با چنین معیارهایی ساخته می‌شود و حرف‌هایش هرچه قدر هم به مذاق برخی خوش نیاید، رنگ و بوی به شدت واقعی دارد.
فیلمنامه فیلم خوب بد جلف ۲ داستانک‌هایی نیز در خود گنجانده که بود و نبودش هیچ مشکلی برای کلیت فیلم به وجود نمی‌آورد و صرفا برای پر کردن فیلم و یا اضافه شدن یک بازیگر در داخل فیلمنامه گنجانده شده‌اند. این فیلمنامه به دستان یک شخص توانمند چون پیمان قاسم خانی به رشته تحریر در آمده است و باید اعتراف کرد که خود قاسم خانی هم نسبت به ضعف‌های این فیلمنامه اجحاف کامل دارد اما او فیلم را به شدت برای گیشه ساخته و نبض مخاطبین را خوب می‌شناسد. اگر او به خودش اجازه می‌دهد که سکانس‌های کمدی به شدت پوچی را در فیلم خود بگنجاند و یا پایان بندی روی هوای بسیار بدی را برای داستانش نشان دهد (که نشان از ضعف او در مدیریت داستان فیلمنامه‌اش و رسانیدن آن به ایستگاه آخرش دارد) همه و همه یک دلیل دارد و آن هم تضمین بفروش بودن فیلم. همین امروز که خوب بد جلف ۲ در جشنواره فیلم فجر اکران می‌شود، در تک تک سانس‌های نمایش این فیلم در هر سینمایی جایی برای سوزن انداختن در سالن وجود ندارد و این موضوع نشان از چرایی حیات چنین اثری می‌دهد.
دو بازیگر اصلی فیلم شیمی به غایت خوبی با یکدیگر دارند و این موضوع در چندین فیلم از جمله تگزاس نیز بر همگان آشکار شده است. این زوج سینمایی برگ برنده اصلی فیلم هستند و می‌توانند شوخی‌ها و سکانس‌هایی که شاید روی کاغذ اصلا جذاب به نظر نیایند را به یک صحنه واقعا خنده‌دار تبدیل کنند. درواقع باید گفت هرچه‌قدر هم عبوس باشید و این رده فیلم‌ها را یک نوع کمدی سخیف بدانید، بعید است که با هیچ لحظه‌ای از هنرنمایی این دو نفر لبخند بر لبتان نقش نبندد. نحوه ادای دیالوگ‌های پژمان جمشیدی و بازی‌های زیرپوستی سام درخشانی همه و همه دست در دست هم داده تا این دو کاراکتر از فیلم از سر تا پا بی‌محتوای تگزاس بهتر از آب در بیایند و بتوان آنها را بیشتر دست داشت.
فیلم خوب بد جلف ۲ فریاد می‌زند که برای چه ساخته شده و مخاطب آن هم مشکلی با اینکه فیلمی ببیند تا با آن سرگرم شود و گهگاهی هم بخندد ندارد. دیالوگ نویسی‌های بامزه پیمان قاسم خانی در معدود صحنه‌هایی جواب می‌دهد و بازی بازیگران نیز می‌تواند طرفداران را سرگرم نماید. خوب بد جلف ۲ همین است و انتظار خاصی هم از آن نمی‌رود، حتی اگر می‌خواستیم و دوست داشتیم که این فیلم یک پارودی بی‌نظیر در سینما باشد، احتمالا از قبل می‌دانستیم این خواسته ما صرفا یک رویای مضحک خواهد بود و بس. فیلم را ببینید و شاکر باشید که شوخی‌هایش به جا است و لااقل سعی می‌کند که ژست خوبی بگیرد و شعور مخاطب را آنچنان مورد بی‌مهری خود قرار ندهد، همین تقاضاها هم از یک فیلم در بدنه سینمای کمدی کشور این روزها کافی به نظر می‌رسد!
